Józef Melchior (Giuseppe
Melchiore) Sarto urodził się 2 lipca 1835 r. w Riese koło Wenecji jako drugi z
dziesięciorga dzieci w ubogiej rodzinie miejskiego posłańca i szwaczki. Pomimo
tych jakże skromnych początków Józef Melchior Sarto stał się jednym z
najwybitniejszych papieży XX wieku, św. Piusem X.
18 września 1858 r., w wieku 23
lat, za specjalną dyspensą papieską, jako że brakowało mu ośmiu miesięcy do
wieku wymaganego przez prawo kanoniczne, Józef Sarto otrzymał święcenia
kapłańskie i był księdzem parafialnym aż do listopada 1875 r., kiedy to dzięki
swoim wybitnym zdolnościom pasterskim i administracyjnym został mianowany
kierownikiem duchowym seminarium i kanclerzem archidiecezji. Funkcje te
sprawował do otrzymania sakry biskupiej w roku 1884. Przez 9 następnych lat był
biskupem Mantui; później otrzymał biret kardynalski i został patriarchą
Wenecji.
Zajmując coraz wyższe stanowiska
w hierarchii kościelnej, Józef Sarto zawsze pamiętał o najuboższych, rozdając
jałmużnę i wielkodusznie pozostawiając sobie niewiele, albo zgoła nic z rzeczy
materialnych. Często mawiał: „Urodziłem się ubogi, żyłem w ubóstwie, i
pragnę umrzeć w ubóstwie”.
W 1903 r. zmarł papież Leon XIII i zwołane zostało konklawe, aby
wybrać jego następcę. Wybór padł 4 sierpnia na kardynała Sarto, który jako 255.
papież obrał imię Pius (‘pobożny’) i motto Omnia instaurare in Christo (‘Odnowić
wszystko w Chrystusie’).
Aby zrealizować motto swego
pontyfikatu, papież Pius X zachęcał wiernych do wielkiej pobożności
Eucharystycznej oraz częstego przyjmowania Komunii św.; obniżył także wiek, w
którym dzieci miały po raz pierwszy przystępować do tego Sakramentu, do 7
lat.
Oprócz zaangażowania w odnowę
Eucharystyczną, Pius X walczył zawzięcie z modernizmem, jednym z największych
błędów, jakie wtedy zagrażały Kościołowi świętemu (i, dodajmy, nadal mu
zagrażają). Jednym z narzędzi tej heroicznej walki była Przysięga
antymodernistyczna, wyznanie wiary ogłoszone 1 września 1910 r. motu proprio
„Sacrorum antistitum”, jakie obowiązani byli składać wszyscy kandydaci do
święceń wyższych, spowiednicy, kaznodzieje, proboszczowie, kanonicy,
beneficjaci, przełożeni zakonni, profesorowie w seminariach i zakonach,
urzędnicy kurii biskupiej, sądów kościelnych i kongregacji rzymskich.
Pius X zmarł 20 sierpnia 1914 r.,
w kilka miesięcy po wybuchu I wojny światowej, pogrążony w wielkim smutku z
powodu olbrzymich nieszczęść, jakie wkrótce miała wycierpieć cała ludzkość.
Przypomniano wówczas Jego słowa: „Z radością oddałbym życie, aby oszczędzić
moim biednym dzieciom tych straszliwych cierpień”.
W 1954 r. został kanonizowany
przez Ojca Świętego Piusa XII. Poprzedni kanonizowany papież, św. Pius V,
został ogłoszony świętym w 1672 roku.
Encykliki, bulle i inne
dokumenty pasterskie św. Piusa X
-
E Supremi
apostolatus — O odnowieniu wszystkiego w Chrystusie (4 X 1903)
-
O muzyce i śpiewie kościelnym
[motu proprio] (22 XI 1903)
-
Ad Diem Illum Laetissimum — O
Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny (2 II 1904)
-
Iucunda Sane — O papieżu św.
Grzegorzu Wielkim (12 III 1904)
-
Acerbo Nimis — O nauczaniu
doktryny chrześcijańskiej (15 IV 1905)
-
Il Fermo Proposito — O Akcji
Katolickiej we Włoszech (11 VI 1905)
-
Vehementer Nos — O rozdziale
Państwa i Kościoła we Francji (11 II 1906)
-
Tribus Circiter — O mariawitach
albo mistycznych kapłanach polskich (5 IV 1906)
-
Pieni L’Animo — O
duchowieństwie włoskim (28 VII 1906)
-
Gravissimo Officii Munere — O
francuskich bractwach pobożnych (10 VIII 1906)
-
Une Fois Encore — O rozdziale
Kościoła i państwa (1 I 1907)
-
Praestantia Scripturae — O
Piśmie św. przeciwko modernistom [motu proprio] (18 XI 1907)
-
Pascendi Dominici gregis — O
doktrynie modernistów (8 IX 1907)
-
Lamentabili Sane — Syllabus
błędów modernistów (3 VII 1907)
-
Haerent animo — O świętości
kapłańskiej [adhortacja] (4 VIII 1908)
-
Communium Rerum — O św.
Anzelmie z Aosty (21 IV 1909)
-
Przysięga antymodernistyczna (1
IX 1910)
-
Editae Saepe — O św. Karolu
Boromeuszu (26 V 1910)
-
Quam Singulari — O pierwszej
Komunii św. [dekret Św. Kongregacji Dyscypliny Sakramentów] (8 VIII
1910)
-
Notre Charge apostolique — O
błędach Sillonu [list apostolski] (25 VIII 1910)
-
Iamdudum — O prawie separacji
małżeńskiej w Portugalii (24 V 1911)
-
Lacrimabili Statu — O Indianach
Ameryki Południowej (7 VI 1912)
-
Singulari Quadam — O związkach
zawodowych (24 IX 1912)
Źródło:
www.piusx.org.pl/sw_Pius_X/
|