Kochaj wszystkich wielką miłością jako swych bliźnich, ale przyjaźń zawieraj tylko z tymi, którzy będą mogli wzajemnie na ciebie szlachetnie oddziaływać. Im większa będzie wartość dóbr, które sobie wzajemnie udzielać będziecie, tym doskonalsza będzie wasza przyjaźń. Jeśli wasze wzajemne obcowanie będzie zmierzało do pozyskania miłości bliźniego, pobożności i doskonałości chrześcijańskiej, o Boże, jak bardzo cenna będzie wasza przyjaźń! Wzniosła, bo pochodzi od Boga, wzniosła bo do Boga zmierza, i doskonała, bo wiecznie trwać będzie w Bogu! (...)

Powiedzą ci może, że nie powinno się mieć żadnego rodzaju szczególnego uczucia przyjaźni, ponieważ to zajmuje serce, rozprasza umysł i rodzi zazdrość; ale mylą się w swoich radach. Wyczytali może w dziełach świątobliwych i pobożnych pisarzy, że szczególne przyjaźnie i wyłączne przywiązania są bardzo szkodliwe dla osób zakonnych i sądzą, że to samo odnosi się do ludzi żyjących w świecie. Tymczasem wielka tu różnica. W klasztorze dobrze urządzonym wszyscy wspólnie zmierzają do prawdziwej pobożności i dlatego nie potrzeba zawiązywać szczególnych przyjaźni z obawy, aby, szukając w pojedynczych grupach tego, co wszystkim powinno być wspólne, nie przyszło do rozbicia jedności.(...)

św. Franciszek Salezy

Natomiast dla osób żyjących w świecie, pragnących żyć cnotliwie, jest rzeczą potrzebną, aby łączyli się wzajemnie węzłami świętej i uświęcającej przyjaźni. Za jej pomocą zachęcają się wzajemnie, pomagają sobie i pobudzają do dobrego. Ci co idą po równinie, nie potrzebują trzymać się za ręce, tak znów ci, którzy znajdują się na drodze nierównej i śliskiej, podpierają się wzajemnie , aby postępować pewniej. Żyjący w zakonie nie potrzebują przyjaźni oddzielnych, które są koniecznością dla żyjących wśród świata, aby mogli wspierać się wzajemnie i pomagać sobie wśród tylu niebezpiecznych przejść, jakie ich czekają.(...)

Doskonałość nie polega na tym, żeby nie mieć wcale przyjaźni, lecz by utrzymywać jedynie przyjaźń świętą i uświęcającą.

św. Franciszek Salezy, Filotea - fragment Rozdziału XIX, O prawdziwych przyjaźniach