Rz: Czy Benedykt XVI decyzją o przywróceniu Mszy trydenckiej sprowadza Kościół z powrotem do średniowiecza? Robert Sungenis:

 

(śmiech) Takie wnioski może wyciągnąć tylko ktoś o wyjątkowo liberalnych poglądach. Ktoś, dla kogo wszystko, co wiąże się z katolicką tradycją, jest reakcyjne i rodem nie tyle ze średniowiecza, ile z epoki kamienia łupanego.

 

Wiele osób obawia się jednak, że papież w ten sposób chce podważyć spuściznę Soboru Watykańskiego II.

 

Nie sądzę, żeby Benedykt XVI uważał, iż sobór skierował Kościół w złą stronę. On raczej sądzi, że jego uchwały zostały później źle zinterpretowane i zdeformowane. Powrót do Mszy trydenckiej to znak, że papież inaczej interpretuje sobór. Benedykt XVI będzie człowiekiem, który zbuduje most pomiędzy tradycją a Vaticanum II. Jeżeli lefebryści i część tradycjonalistów żywi nadzieje, że ten papież będzie próbował podważyć uchwały Soboru Watykańskiego II, to są w wielkim błędzie. Czy nam się to podoba, czy nie to był prawdziwy katolicki sobór. Jako papież Benedykt XVI nie może więc po prostu go unieważnić.

 

 

Obecny papież czuje, że Kościół utracił swoje koła napędowe. Benedykt XVI działa w tej sytuacji jak mechanik, który chce naprawić popsuty pojazd i te koła z powrotem umocować. Jedno z nich to Msza trydencka. Nie ma wątpliwości, że Kościół w ostatnich 40 latach zawiódł i przywracając stary ryt, Benedykt XVI stara się to naprawić. Rozumie, że Msza trydencka ma gigantyczną duchową siłę. I że Kościół potrzebuje tej siły, żeby powrócić na właściwy tor.

 

 

Mamy o jedną czwartą księży mniej niż przed Soborem Watykańskim II. Mamy coraz mniej zakonnic i katolickich szkół. Kościoły świecą pustkami. Ludzie nie wierzą w Eucharystię, nie przeżywają już tak przyjmowania sakramentów. Gdzieś zagubiono powagę i podniosłość naszej wiary.

 

 

Oczywiście można zwalać winę na "czasy, w których żyjemy" i szukać innych usprawiedliwień. Ale musimy dojrzeć również własne błędy. To pasterze kierują Kościołem i są za niego odpowiedzialni. To w dużej mierze od nich zależy, w co i jak wierzą ludzie. Obecny kryzys to zresztą nic nowego. W trakcie dwóch tysiącleci historii tego Kościoła mieliśmy już okresy upadku, w których papieże się gubili i zamiast na wierze, koncentrowali się na sprawach przyziemnych. I wtedy, tak jak to się działo ostatnio, Kościół był w poważnych tarapatach. Ludzie odwracali się do niego tyłem.

 

 

Ci, którzy uważają, że Msza łacińska będzie srebrnym pociskiem, który uleczy wszystko co złe w naszym Kościele, żyją w świecie marzeń. Problem z Mszą to tylko objaw poważniejszej choroby. Powrót łacińskiego rytu może co najwyżej pomóc w przywróceniu czci dla Kościoła, Chrystusa i wszystkiego co katolickie. Czyli przywróceniu czegoś, czego nie była w stanie utrzymać posoborowa Msza. W rycie trydenckim jest bowiem zawarta wielka tajemnica. Ludzie, którzy w niej uczestniczą, mogą dotknąć prawdziwego katolicyzmu. Jeżeli będziemy wychowywać na tej Mszy nasze dzieci, będziemy mogli zbudować fundament, na którym w przyszłości odbudujemy Kościół. Ale mówienie, że jedna decyzja Benedykta XVI wszystko załatwi, to naiwność. To tylko pierwszy krok.

 

 

Nie jestem aż tak naiwny. Na decyzji tej na razie skorzystają przede wszystkim tradycjonaliści. Ta Msza nie jest dla ludzi, którzy wyrośli w posoborowej tradycji i nie pamiętają poprzedniego rytu. Oczywiście część z nich, ci, którzy mają już dość nowej Mszy i pragną czegoś głębszego, będzie teraz uczęszczać na Msze łacińskie. Ale to będzie najwyżej 10 procent. Na pewno nie będzie takiej sytuacji, że w każdym kościele za rogiem - czy to w Stanach Zjednoczonych, czy Polsce - księża zamiast nowej Mszy będą odprawiać trydencką. To musi potrwać. Klucz to edukacja. A ta niestety znajduje się w rękach liberalnych biskupów, którzy do tej pory zabraniali odprawiać msze po łacinie. Potrzebny jest tradycyjny biskup, żeby przywrócić tradycyjne nauczanie. Ci, którzy zostali, są już bardzo starzy i szybko wymierają.

 

 

Nie. Ci, którzy mówią, że to jest antysemicka modlitwa, to w większości żydzi, którzy nie chcą, żeby się im mówiło, że pójdą do piekła, bo przegapili Mesjasza. Właśnie dlatego Abraham Foxman, szef Ligi przeciwko Zniesławieniu, gdydowiedział się o decyzji papieża, wsiadł w samolot i przyleciał do Watykanu, żeby wyperswadować Benedyktowi ten pomysł. Kilkadziesiąt lat temu coś takiego byłoby nie do pomyślenia!

 

 

Antysemityzmem obecnie nazywane jest wszystko, czego żydzi nie chcą słyszeć. Mówienie, że odprawiana od dwóch tysięcy lat katolicka modlitwa jest przejawem antysemityzmu, to całkowite szaleństwo. Tak samo modlimy się przecież o nawrócenie muzułmanów, buddystów czy Hindusów. I nikt nie uważa tego za przejaw jakiegoś "anty-izmu". Po prostu, tak jak wszelkie inne religie z judaizmem na czele, wierzymy, że to my mamy rację i że tylko my zostaniemy zbawieni. Nawracanie nie może mieć przedrostka "anty". Próbujemy przecież uratować dusze tych ludzi; czy robilibyśmy to, gdybyśmy ich nienawidzili? Mamy do czynienia z wojną, z rywalizacją religii i musimy walczyć. Jeżeli doprowadzimy do tego, że żydzi będą decydować, w jaki sposób się modlimy, będzie to oznaczało, że tę wojnę przegraliśmy. To naprawdę bardzo przykre, że tylu biskupów i kardynałów na świecie tak bardzo boi się żydów, że już nie chce ich nawracać. To przecież kardynał Kasper ogłosił kiedyś, że żydzi nie muszą się już nawracać na chrześcijaństwo, bo mają "własny kontakt z Bogiem". Z katolickiego punktu widzenia trudno sobie wyobrazić coś głupszego.

 

 

Nie czepiałbym się nawet stylu. Nie ma nic złego w tym, że jest się otwartym. Że jeździ się po świecie i ściska ludziom dłonie. Czymś innym było jednak jednoczesne łamanie katolickiej doktryny! Nigdy wcześniej nie było papieża, który całowałby Koran. Nigdy wcześniej nie było papieża, który by się modlił razem z poganami.

 

 

Ale Sobór Watykański II pomimo całego swojego liberalizmu nigdy nie dawał przyzwolenia na podobne zachowania! Jan Paweł II poszedł znacznie dalej, niż szły uchwały soborowe. Nie mógł, co zarzuca mu wielu krytyków, opierać się wówczas na Vaticanum II, bo tam o czymś takim nikt nawet nie pomyślał. Podczas soboru dopuszczono jedynie wspólne modły z bardzo nam bliskimi protestantami, ale nawet wówczas powinniśmy się modlić o ich zjednoczenie z Kościołem katolickim. Miejmy nadzieję, że Kościół pod przywództwem obecnego papieża pójdzie w znacznie lepszym kierunku, niż szedł pod kierownictwem jego poprzednika.

 

 

Po pierwsze przywiązanie do Mszy trydenckiej. Benedykt XVI przywrócił ją niemal od razu. Poprzedni papież nie zrobił tego przez 27 lat. Niedawno Benedykt XVI powiedział zaś, że Kościół katolicki jest jedynym prawdziwym Kościołem na ziemi. Że wszystkie inne Kościoły są najwyżej duchowymi wspólnotami. I to jest coś, czego nigdy nie usłyszelibyśmy od Jana Pawła II. 

 

 

Podczas konklawe ścierały się ze sobą potężne siły. Obawialiśmy się, że zwyciężyć może jakiś liberalny kardynał, a to oznaczałoby, że byłoby tak samo - albo nawet gorzej - niż za Jana Pawła II. Dlatego oczywiście cieszymy się, że papieżem został Benedykt XVI. Nie oznacza to jednak, że jesteśmy w stu procentach zadowoleni.

 

 

Benedykt XVI ma bowiem również drugie, liberalne oblicze. On jest produktem swojej generacji. Przez ostatnie 40 lat w Kościele toczy się spór pomiędzy tradycją a liberalizmem. I papież jest rozpięty pomiędzy obiema tymi frakcjami. To czyni go nieprzewidywalnym. Musimy jednak mu ufać. On przywrócił nam bowiem nasz wielki cel. Powiedział, że to my mamy prawdę, że to my jesteśmy prawdziwym Kościołem. To jest rozkaz do wymarszu. Sygnał, że ruszamy do katolickiej kontrofensywy.