Bł. Jan Paweł II o Ojcu Pio w homilii Mszy beatyfikacyjnej, 2.05.1999 r. [fragmenty]:

Ci, którzy udawali się do San Giovanni Rotondo, aby uczestniczyć w sprawowanej przez niego Mszy św., by prosić go o radę lub wyspowiadać się, dostrzegali w nim żywy obraz Chrystusa cierpiącego i zmartwychwstałego. Na twarzy Ojca Pio jaśniał blask zmartwychwstania. Jego ciało, naznaczone stygmatami, było świadectwem głębokiej więzi między śmiercią a zmartwychwstaniem, cechującej tajemnicę paschalną. Dla błogosławionego z Pietrelciny uczestnictwo w męce było doświadczeniem szczególnie dojmującym: specjalne dary, jakie zostały mu udzielone, oraz towarzyszące im cierpienia wewnętrzne i mistyczne sprawiały, że przeżywał udręki Chrystusa całym sobą i w każdej chwili, z niezmienną świadomością, że Kalwaria jest górą świętych.

Nie mniej bolesne, a po ludzku biorąc może nawet bardziej dotkliwe, były cierpienia, jakie musiał znosić z powodu — można powiedzieć — swoich szczególnych charyzmatów. W dziejach świętości bywa czasem, że osoba wybrana spotyka się — za specjalnym przyzwoleniem Bożym — z niezrozumieniem. Gdy tak się dzieje, posłuszeństwo staje się dla niej tyglem oczyszczenia, drogą stopniowego upodobniania się do Chrystusa, pogłębieniem autentycznej świętości. Nowy błogosławiony tak pisał na ten temat do jednego ze swoich przełożonych: "Staram się tylko być wam posłuszny, gdyż Pan Bóg pozwolił mi poznać jedyną rzecz, która jest Jemu najmilsza, a dla mnie stanowi jedyny sposób, aby zachować nadzieję na zbawienie i pewność zwycięstwa" (Epist. I, s. 807).
Tym, którzy zwracali się do niego, wskazywał drogę świętości, powtarzając im: "Zdaje się, że Jezus nie ma innych zmartwień poza tym, żeby uświęcić wasze dusze" (Epist. II, s. 155).

Jeśli Opatrzność zrządziła, aby Ojciec Pio działał nie opuszczając nigdy swojego klasztoru, jak gdyby zakorzeniony u stóp krzyża, to fakt ten nie jest bez znaczenia. Pewnego dnia, w chwili szczególnie bolesnych doświadczeń, Boski Nauczyciel pocieszał go mówiąc, że "pod krzyżem uczysz się kochać" (Epist. I, s. 339).

Tak, krzyż Chrystusa jest znakomitą szkołą miłości; więcej — jest samym źródłem miłości. Miłość tego wiernego ucznia, oczyszczona przez cierpienie, przyciągała serca do Chrystusa i do jego trudnej Ewangelii zbawienia.

Ojciec Pio łączył (...) gorliwą troskę o dusze z wrażliwością na ludzkie cierpienie, stając się inicjatorem budowy zespołu szpitalnego w San Giovanni Rotondo, który nazwał "Domem ulgi w cierpieniu".  Przez [niego] Ojciec Pio pragnął ukazać, że zwyczajne cuda Boże dokonują się poprzez nasze miłosierdzie. Trzeba być gotowym do solidarności i do ofiarnej służby braciom, wykorzystując wszelkie środki medyczne i techniczne.

Chciałbym zakończyć słowami z Ewangelii, odczytanymi podczas tej Mszy św.: "Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzcie w Boga". Echem tego wezwania Chrystusa jest rada, jakiej często udzielał nowy błogosławiony: "Zdajcie się całkowicie na Boskie Serce Jezusa, jak dziecko ukryte w ramionach matki". Niech ta zachęta przeniknie także do naszych serc i stanie się źródłem pokoju, harmonii i radości. Czegóż mamy się lękać, jeśli Chrystus jest dla nas Drogą, Prawdą i Życiem? Czemu nie mielibyśmy ufać Bogu, który jest Ojcem, naszym Ojcem?
(...)

Msza Święta Ojca Pio

Odtajnione dokumenty Świętego Oficjum na temat ojca Pio

Święte Oficjum nie miało zastrzeżeń do Ojca Pio