Modlący się Kościół patrzy dziś na ręce i oczy Chrystusa, wpatruje się w Niego, by dostrzec gesty wyrażające Jego modlitwę i dzieło, by również za pośrednictwem zmysłów spotkać Jezusa – powiedział Benedykt XVI w czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej. Kanwą papieskiej homilii był Kanon Rzymski, czyli tak zwana I modlitwa eucharystyczna. Ojciec Święty wyjaśniał i rozważał poszczególne gesty Jezusa, które zostały przedstawione w tej jedynej do 1970 r. modlitwie eucharystycznej rzymskiego Kościoła.

„Z wprowadzenia do modlitwy kapłańskiej Jezusa, Kanon zapożyczył słowa: «wzniósłszy oczy ku niebu, do Ciebie, Boga, swego Ojca wszechmogącego» – mówił Papież. – Chrystus uczy nas do góry podnosić oczy, a przede wszystkim serce. Podnosić wzrok, odrywając go od rzeczy światowych, zwracając się w modlitwie do Boga, a tym samym podnosić się na nowo. W jednym z hymnów brewiarzowych prosimy Pana, by strzegł naszych oczu, aby nie przyjmowały, aby nie przedostawały się przez nie do naszego wnętrza vanitates: marności, próżność, pozory. Módlmy się, aby poprzez oczy nie przedostawało się do nas zło, które wypacza i zanieczyszcza nasze istnienie. Chcemy prosić o oczy, które widzą to, co jest prawdziwe, jasne i dobre, abyśmy nauczyli się dostrzegać obecność Boga w świecie. Módlmy się, abyśmy patrzyli na świat oczami miłości, oczami Jezusa, dostrzegając braci, którzy nas potrzebują, oczekują naszych słów i czynów”.

Kolejnym gestem Jezusa z Ostatniej Wieczerzy jest łamanie chleba. Gest ten zarezerwowany był dla ojca rodziny, który w ten sposób jednoczył bliskich, a także przyjmował gości do rodzinnej wspólnoty. Chrystus, łamiąc się chlebem, nie dzieli się już pokarmem ziemskim, lecz tym, którego człowiek najbardziej potrzebuje, wspólnotą z samym Bogiem – przypomniał Papież.

„Po chlebie Jezus bierze kielich z winem – kontynuował Ojciec Święty. – Kanon Rzymski mówi, że jest to praeclarus calix, przesławny Kielich, nawiązując tym samym do Psalmu 23. Jest w nim mowa o Bogu jako dobrym i potężnym pasterzu. Czytamy tam: «Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; (...) mój kielich jest przeobfity» – calix praeclarus. Kanon Rzymski interpretuje te słowa Psalmu jako proroctwo, które spełnia się w Eucharystii. Tak, Pan zastawia dla nas stół pośrodku niebezpieczeństw tego świata i daje nam kielich przesławny – kielich wielkiej radości, prawdziwego święta, którego wszyscy pragniemy. Kielich wypełniony winem Jego miłości”.

Owym świętem, na które wskazuje przesławny Kielich, jest, jak powiedział Papież, zawiązanie przymierza, wspólnoty krwi z Bogiem. Nie jest to jednak umowa między równymi partnerami. Z tego właśnie względu w dawnych tłumaczeniach Biblii nie mówiło się o przymierzu, lecz o testamencie. Użycie tego słowa lepiej pokazuje, że przymierze jest darem, który czyni nas partnerami Boga pomimo nieskończonej odległości, która dzieli nas od Niego.

Radio Watykańskie