Venimus, vidimus et Deus vicit - Przybyliśmy, zobaczyliśmy i Bóg zwyciężył - takie słowa napisał Król Polski Jan III Sobieski do Ojca Świętego po zwycięskiej bitwie z Turkami 12 września A.D. 1683. Drugi list, do swojej żony Marysieńki zaczął od słów "Bóg i Pan nasz na wieki błogosławiony dał zwycięstwo i sławę narodowi naszemu, o jakiej wieki przeszłe nigdy nie słyszały".

12 września, z okazji wielkiego pogromu Turków pod Wiedniem, Papież Innocenty XI corocznie kazał obchodzić pamiątkę Najświętszego Imienia Maryi.

Obraz Jana Matejki - "Król Jan III Sobieski wysyła wiadomość o zwycięstwie Papieżowi Innocentemu XI"

Mariusz Affek, Polonia Christiana nr 4

Nie ulega żadnej wątpliwości, że wyprawa wiedeńska naszego króla ocaliła całą ówczesną Europę chrześcijańską przed ekspansją islamu reprezentowanego wówczas przez potęgę Imperium Ottomańskiego. Używa się przy tym nawet niekiedy i określenia – tak jak to robił np. prof. Feliks Koneczny – że nastąpiło ocalenie cywilizacji łacińskiej, co jednak nie jest do końca prawdą, zważywszy, iż ze zwycięstwa wiedeńskiego liczne korzyści wyniosła również i prawosławna Rosja – wchodząca na równi z Polską, Austrią, Wenecją i Państwem Kościelnym w skład antytureckiej koalicji zwanej Ligą Świętą, a zawiązanej niemal zaraz po oswobodzeniu Wiednia spod nieprzyjacielskiego oblężenia, bo już w 1684 r. W każdym razie zwycięstwo polskiego króla i wojsk sprzymierzonych wpłynęło w zasadniczy sposób na dalszy bieg dziejów Europy, aczkolwiek — w przeciwieństwie do Bitwy Warszawskiej 1920 r. – nie zostało zaliczone przez lorda Edgara d’Abernona do osiemnastu najważniejszych bitew świata. We wspomnianym spisie figuruje natomiast na pierwszym miejscu bitwa pod Maratonem, która rozegrała się dokładnie tego samego dnia co wiktoria wiedeńska, czyli 12 września (tylko że 490 roku p.n.e.), co później pozwoliło na porównywanie znaczenia obu tych wydarzeń. Wymieniona bitwa starożytna ocaliła bowiem również cywilizację europejską (utożsamianą wówczas z Grekami) przed nieprzyjacielem pochodzącym z Azji i niosącym zupełnie inne cywilizacyjne „wartości”, a dysponującym kilkukrotną przewagą militarną. Ten aspekt strategiczny bitwy pod Wiedniem zaznaczył zresztą sławny badacz historii wojen i wojskowości, pruski generał Carl von Clausewitz, który jedynie Sobieskiego spośród Polaków wymienia w gronie najwybitniejszych wodzów wszech czasów...

Cały artykuł w numerze 4 Polonia Christiana