2007-12-20

W dniach 16-18 grudnia 2007 r. w warszawskim kościele pw. św. Benona odbyły się jak co roku rekolekcje adwentowe. Przez trzy kolejne dni, odprawianej w kościele Redemptorystów Mszy świętej w rycie trydenckim, celebrowanej przez O. Krzysztofa Stępowskiego CSsR, towarzyszyły nauki wygłaszane przez O. Zbigniewa Bruziego CSsR. Cykl rekolekcyjnych kazań nosił wspólny tytuł Bądźmy uczniami Chrystusa! Po zakończonej liturgii każdorazowo wygłaszane były dodatkowo nauki kierowane do poszczególnych grup wiernych – w niedzielę do dzieci, w poniedziałek do rodziców i małżonków, a we wtorek do młodzieży.

Wnioskiem płynącym z rozważań w różową niedzielę GAUDETE było stwierdzenie, że być uczniem oznacza przyjęcie wymagań nauczyciela. Wymagania które stawia nam Chrystus zawarte są w nauce głoszonej przez Kościół.

Mottem poniedziałkowej nauki ogólnej była konstatacja, że jeśli chcemy być uczniami Chrystusa, musimy nauczyć się dostrzegać własne słabości. Grzechy które popełnia każdy z nas mogą niekiedy przyjmować formę uzależnień i wiązać nas niczym choroba paralityka, opisana w Ewangelii św. Łukasza (Łk 5, 17-26).

Pamiętać przy tym należy, że oczyszczenie z grzechów nie powinno być odwlekane, przekładane na późniejszy termin. Grzech jest chorobą duszy, dostrzec można zatem analogię między jej oczyszczaniem ze słabości, a leczeniem innych chorób. W przypadku nowotworów, wczesne rozpoczęcie terapii gwarantuje jej skuteczność. Podobnie jest z leczeniem duszy. Jeśli nie rozpoczniemy go dostatecznie szybko, nasze słabości mogą się tylko nasilać i rozrastać niczym komórki rakowe. Leczenia duszy w konfesjonale nie powinniśmy się jednak obawiać. Pan Bóg dla naszej duszy jest bowiem lekarzem dobrym i miłosiernym, a dostęp do niego nie jest ani limitowany, ani szczególnie uciążliwy.

Po zakończeniu Mszy Świętej, ojciec rekolekcjonista wygłosił drugą naukę, skierowaną do małżonków i rodziców. Zatytułował ją Powszednie znaki miłości. Z racji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia, przypomniał, że miłość w rodzinie powinniśmy okazywać sobie wzajemnie na co dzień, nie tylko podczas składania życzeń przy wigilijnym stole. Służy to podtrzymaniu ciepła domowego ogniska. Dla okazania swoich uczuć małżonkowie mają do dyspozycji całą gamę możliwych do wykorzystania gestów: od życzliwego uśmiechu i dobrego słowa, poprzez subtelną pieszczotę, aż po wzajemną pomoc w codziennych obowiązkach. Gesty te służą również właściwemu wychowaniu dzieci, obserwujących jak powinny wyglądać prawidłowe relacje w rodzinie.

W kolejnym dniu rekolekcji, prowadzący rozważania zakonnik mówił o postawie najdoskonalszej uczennicy Chrystusa – Matki Bożej. Mimo, że była ona matką Jezusa, stała się jednocześnie jego wierną uczennicą, a między innymi dzięki temu – wzorem do naśladowania dla wszystkich wiernych.

W młodym wieku Maryja miała już zaplanowaną przyszłość. Bez wahania potrafiła jednak te plany zmienić, po usłyszeniu zwiastowanej jej przez Archanioła nowiny. Odpowiedź „niech mi się stanie według twego słowa” była wynikiem umiejętności otworzenia się Maryi na Słowo Boże i przyjęcia go do serca. Słowa Bożego nie wystarczy bowiem po prostu słuchać. Nie staniemy się prawdziwymi uczniami Chrystusa, jeśli nie nauczymy się go przyjmować jak Matka Boża do swoich serc.

Podobnie jak Matka Boża, musimy zdać sobie również sprawę z tego, że w rzeczywistości stanowimy własność Pana Boga. Pozwoli nam to z zupełnie innej perspektywy przyjrzeć się wszystkim przeciwnościom, które stają na naszej drodze życiowej. Naśladowanie postawy Matki Bożej stanowi gwarancję odniesienia „sukcesu” w wymiarze ponadczasowym.

Po skończonej ostatniej Mszy rekolekcyjnej wygłoszona została nauka skierowana do ludzi młodych. Dotyczyła zagadnienia małżeństwa od strony właściwego do niego przygotowania. Rekolekcjonista zauważył, że decyzja o małżeństwie jest odpowiedzią człowieka na jego najbardziej naturalne marzenie – by kochać i być kochanym. We współczesnym świecie wizerunek miłości jest jednak nieustannie wypaczany przez media. Poza jego plugawieniem przedstawiany jest również jednostronnie – od strony płynących z niej radości, natomiast z pominięciem wiążących się z nią obowiązków oraz wynikającej z niej odpowiedzialności.

Przestrzegając przed fałszywym obrazem miłości, rekolekcjonista przypomniał również młodym ludziom o potrzebie dobrego przygotowania się do przyjęcia sakramentu małżeństwa. W porównaniu z przygotowaniem do sakramentu kapłaństwa trwa ono zazwyczaj krócej, a i tak młodzi ludzie często bądź lekceważą je, bądź prowadzą je w sposób niewłaściwy.