Kapłan przeznaczony dla służby Bogu i ludziom dokonał rzeczy najważniejszej: uobecnił Ofiarę Krzyżową Jezusa Chrystusa, wobec czego wszelka inna jego, zewnętrzna aktywność wydaje się drugorzędna. Jutro ponownie przystąpi do ołtarza, jeszcze głębiej wkroczy w największe tajemnice wiary. Złoży Ofiarę Nowego Przymierza, przez którą odda w imieniu Kościoła należną cześć Najwyższemu Panu, a nam będzie wypraszał zbawienie.

Msza święta - Ofiara Nowego Przymierza - jest najdoskonalszą i najwznioślejszą modlitwą, centrum kultu katolickiego, ośrodkiem wszelkiej modlitwy Kościoła, liturgicznej, publicznej, jak również wszelkich modlitw prywatnych. Wszelkie modlitwy i praktyki religijne skupiają się wokół niej. Msza św. jako bezkrwawa ofiara ponawiająca ponadczasowo co do skutków ofiarę Jezusa Chrystusa na krzyżu Golgoty, posiada nieskończoną wartość, udzielając żywym i umarłym łaski. Ofiara Mszy to centrum chrześcijaństwa, to serce życia katolickiego.

 

Istotą kapłaństwa, trzonem całego chrześcijaństwa jest ofiara. Kapłaństwo katolickie jest nierozerwalnie związane z Ofiarą Mszy - uobecnieniem Chrystusowej ofiary krzyżowej. Z niej wypływa nasza chrześcijańska ofiara życia. Nauczenie się Mszy św. jest nauczeniem się ofiary. Kapłan przy ołtarzu jednoczy się z Chrystusem, poniekąd utożsamia się z Nim i z Jego ofiarą, stając się sam hostią przez całkowite oddanie się w duchu ofiarnej miłości - Sacerdos et Hostia! Dzięki Mszy zostajemy prowadzeni pod krzyż Kalwarii i tutaj nabywamy ducha ofiarnego, ducha wewnętrznej przemiany, tu otrzymujemy siły dla przezwyciężania trudności oraz motywację dla wszelkiego działania apostolskiego.

W Ofierze Mszy ciągle na nowo przypominamy sobie po co jesteśmy chrześcijanami, uświadamiamy sobie istotę i powagę naszego posłannictwa. „Święta Ofiara - pisze św. Teresa Benedykta - ukazuje nam w coraz to nowym świetle rdzeń naszej wiary, sens historii świata, tajemnicę wcielenia Odkupiciela. Któż jeśli ma duszę i serce otwarte, potrafi uczestniczyć w niej bez pragnienia ofiary z samego siebie, bez uczucia piekącej tęsknoty, by zatopić siebie i swe ludzkie małe życie w wielkim dziele Odkupienia?”.