Jako owoc ruchu liturgicznego pół wieku temu, przed samym Soborem Watykańskim II, powstał w Rzymie Papieski Instytut Liturgiczny. Utworzył go w 1961 r. przy Papieskim Ateneum Anselmianum bł. Jan XXIII. Właściwe znaczenie odnowy liturgicznej wskazał Papież uczestnikom międzynarodowego kongresu liturgistów, zorganizowanego przez tę uczelnię w 50-lecie wspomnianego instytutu. Przypomniał przy tym nauczanie Soboru i swoich poprzedników na Stolicy Piotrowej.

„Liturgia Kościoła wychodzi poza samą tylko «reformę soborową», której celem w istocie nie była głównie zmiana rytów i tekstów, ale odnowa mentalności oraz postawienie w centrum życia chrześcijańskiego i duszpasterstwa sprawowania Tajemnicy Paschalnej Chrystusa – wyjaśnił Papież. – Niestety jednak może również przez nas, pasterzy Kościoła i ekspertów, liturgia pojmowana była raczej jako przedmiot do zreformowania, niż jako podmiot zdolny odnawiać życie chrześcijańskie. «Zachodzi bowiem niesłychanie ścisły, organiczny związek pomiędzy odnową liturgii a odnową całego życia Kościoła. Kościół z liturgii czerpie siły do życia». Przypomina nam o tym bł. Jan Paweł II w liście apostolskim Vicesimus quintus annus (z 1988 r.), gdzie liturgia widziana jest jako tętniące serce każdej działalności kościelnej. Liturgia, jak wyjaśnia Sobór Watykański II w konstytucji Sacrosanctum Concilium 23, jest w stałej relacji między «zdrową tradycją» a «uprawnionym postępem». Tymi dwoma terminami ojcowie soborowi pragnęli wyrazić swój program reformy, w równowadze między wielką tradycją liturgiczną przeszłości a przyszłością”.

Papież zwrócił uwagę, że nieraz w niewłaściwy sposób przeciwstawia się tradycję i postęp. W rzeczywistości oba te pojęcia wzajemnie się uzupełniają, zmierzając ku temu samemu celowi.

RV

Tekst oryginalny w j. włoskim